Ruhlar aleminden geldik. Dünyadaki misafirliğimizden sonra yeniden ebedi aleme döneceğiz. Atamız Hz. Adem (a.s) cennette yaşıyordu. Sonradan yeryüzüne indirildi. Yani insanoğlu aslında cennet için yaratılmış. O sebeple dünyadaki hiçbir şey onu tatmin etmiyor. Kalbinde Allah sevgisinin ötesini hisseden her mü’min, bir hasret içinde, garip gibi yaşıyor bu alemde. Efendimiz (s.a.v)’in buyurduğu gibi: “Dünyada bir yolcu veya garipmiş gibi yaşayın.”
Yunus da o aşıklardan biri; hep büyük bir alem içinde...
Milk-i bekâdan gelmişem
Fâni cihanı neylerem
Ben dost cemalin görmüşem
Hûr-i cinânı neylerem
“Bekâ aleminden gelmişim, fani dünyayı ne yapayım? Ben Rabbimin cemalini görmüşüm, cennetin hurilerini ne yapayım.”
Kalbi Allah muhabbetiyle dolu insanlar için en büyük gaye, dünyada O’nun rızasına, ahirette de cemaline kavuşmaktır ve bu nimetin yanında cennet nimetleri önemsiz kalıyor.
İsmailem Hak yoluna
Canımı kurban eylerem
Çünkü bu can kurban sana
Ben koç kurbanı neylerem
Hz. İsmail (a.s) kurban edileceği kendisine haber verilince; “Babacığım emrolunduğunu yap, inşallah beni sabredenlerden bulursun” diyordu. Bu davranış teslimiyetin ve fedakârlığın zirvesidir.
“Canı cânân dilemiş, vermemek olmaz ey dil”…
Yunus gibi aşıklar da sevdiklerinin yoluna canlarını koyuyorlar. Böylece sevgide samimiyetlerini ispat ediyorlar.
“Allah dostlarından Ebubekir Mevazinî bir kurban bayramında kalabalıkların arasından geçerek şu sözü söyledi:
— Ey benim Efendim, Sevgilim! Mahlukların sana, kurbanları ile, iyilikleri ile yaklaşmaya çalışıyor. Benim ise nefsimden başka takdim edecek hiçbir şeyim yok! Bu çığlıklı sözden sonra, küçük bir iniltiyle yere düşüp ruh teslim ettiği görüldü. Ebubekir’in hediyesi kabul edilmişti...
İsa gibi dünya koyup
Gökleri seyran eylerem
Musa’y-ı didâr olmuşam
Ben “lenteranı” neylerem
Cenâb-ı Hak, Hz. İsa (a.s)’yı, O’nu öldürmek isteyen yahudilerin zulmünden kurtararak gökyüzüne kaldırmıştır. Kıyametten önce tekrar yeryüzüne indirecektir.
Hz. Musa (a.s)’ da Cenâb-ı Hakk’la konuşunca, Yüce Allah’ı görmek istedi. Rabbımız: “Len teranî” Sen Beni asla göremezsin. Fakat şu dağa bak, eğer o yerinde durabilirse sen de beni göreceksin, buyurdu)” (7/143) Rabbimiz dağa tecelli edince dağ paramparça oldu, Hz. Musa da bayılıp düştü.
Yunus Emre bir taraftan bu olaylara işaret ederken, diğer yandan ilahi aşkla Hz. İsa gibi göklerin, Hz. Musa gibi Cenâb-ı Hakk’ın cemalini müşahede etmenin sırrına vakıf olduğunu ifade etmektedir.
İbrahimem Cebraile
Hiç ihtiyacım kalmadı
Muhammedem dosta gidem
Ben tercümanı neylerem
Rivayete göre, İbrahim (a.s) ateşe atılırken Cebrail (a.s) gelip:
— Yardım edeyim mi? deyince; Hz. İbrahim:
— Ben Rabbıma güveniyorum, O ne güzel vekildir, dedi.
Bunun üzerine Cenâb-ı Hak; “Ey ateş, İbrahim’e karşı serin ve zararsız ol” (21/69) buyurdu, ateş de gül bahçesine dönüşüverdi.
Günümüzde de öyle söylenmiştir: “Ateş insanı yakmaz, ancak İbrahim (a.s) olmak lazım.” Yani mü’min, Allah’ın dinini yüceltmek için vargücüyle çalışır, zalimler karşısında bile susmaz, yalnız O’na dayanıp güvenirse, ateş dağları gülistan olur, denilmektedir.
Mirac gecesinde Cebrail (a.s), Peygamberimiz (s.a.v)’e, Sidretü’l-Müntehâya kadar kılavuzluk etmiş, daha ilerisine geçememiş ve Rasulüllah (s.a.v) Efendimiz Rabbımızla doğrudan doğruya aracısız görüşmüştü.
Yunus Emre bir taraftan bu olaylara işaret ederken, öte yandan vuslata eren, Allah-ı Zül Celâlin aşkında yok olan bir mü’minin, miraca benzer manevi sırların derunî zevkini tattığını ifade etmektedir.
O muhabbetten bizleri de nasiplendir Allahım... Amin!
ABDULLAH YOLCU
29 Mart 2010
