İbn Ömer (r.a.)’nın nakline göre Hz. Peygamber (s.a.v.) şöyle duâ ederdi:
Helâya girerken (girmeden);
“Allâhümme innî e‘ûzü bike mine’l-hubsi ve‘l-habâis” “Allâhım, her türlü pislikten ve vesvese kaynağı olan kovulmuş şeytandan sana sığınırım.”
Helâdan çıktığında ise;
“Ğufrâneke, elhamdü lillâhillezî ezhebe ‘anîl ezâ ve ‘âfânî” “Nimetiyle bizi besleyen, damağımıza tat katan, aldığımız besinlerin faydasını vücudumuzda bırakıp sıkıntısından kurtaran Allâh’a hamdolsun.”
Hz. Peygamber (s.a.v.)’in helâdan çıkarken Allâh (c.c.)’e hamd etmesi, büyük abdest bozmanın önemli bir nimet olduğuna işaret etmektedir. Nitekim büyük abdeste çıkamamak insanın ölüm sebeplerinden biridir. Sağlıklı olmanın bir koşulu da düzenli olarak tuvalete çıkabilmektir. Bu sebeple açlığını giderecek, sağlığını koruyup gücünü artıracak helâl yiyecekleri yiyen sonra da vücûd için faydasız olan kısımları sıkıntısız bir şekilde dışarı atabilen kimsenin Yüce Allâh’a çokça hamd etmesi ve kendisinin aczini i‘tiraf etmesi gerekmektedir. Yiyebilen ve günde bir veya iki defa büyük abdestini bozabilen kimsenin kendisini beğenip özellikleriyle kibirlenerek Yaratıcı’nın kendisine verdiği nimetleri ve Allâh (c.c.)’ün azamet ve yüceliğini unutmaması gerekir. Başlangıcı bir nutfe sonu bir cîfe olan insan kendisini beğenerek nasıl kibirlenebilir? Ey Allâhım! Nimetlerine şükretmekte bize yardım et. Gazabına uğramaktan bizi koru.
Kazâ-yı hâcette bulunurken, kapalı yerlerde olunsa bile, Kıble’ye doğru yönelmek veyâ ters dönmek mekruhtur. Hatta işin ortasında aklına gelirse, imkânı varsa döner. İmkânı yoksa olduğu gibi kalır. Kezâ kadının, kazâ-yı hâcet için çocuğu kıbleye doğru tutması da mekruhtur.
(Muhammed Alâeddîn, Hediyyetü’l Alâiyye, s.19),(Eşref Alî Et-Tehanevî,Hadislerle Hanefi Fıkhı, c.1, s.507-509)
